Kiedy myślę o Dil Se.., w mojej głowie od razu pojawiają się pierwsze dźwięki piosenki Chaiyya Chaiyya. Widzę Shah Rukh Khana tańczącego z Malaiką Arorą na dachu jadącego pociągu. A potem wracają odczucia, jakie towarzyszyły mi podczas pierwszego seansu kilkanaście lat temu — zdziwienie, niezrozumienie tego, co widzę na ekranie i konsternacja, czy aby na pewno oglądam film Bollywood? Dil Se.. po raz pierwszy obejrzałam jako młoda dziewczyna, pochłonięta pięknym i kolorowym Bollywoodem. Obecnie nie dziwię się, że mogłam czuć się zawiedziona po seansie. Nie dostałam przecież w tym filmie tego, za co pokochałam Bollywood. Przez długi czas myślałam, że jest to po prostu słaby film, albo ja nie rozumiem…

Czasem nachodzi mnie ochota, żeby wrócić do filmów, które zostawiły po sobie pustkę. Takich, których prawie nie pamiętam, albo które pamiętam właśnie dlatego, że mnie nie porwały. Po latach człowiek się zmienia, dojrzewa, patrzy inaczej – i czasem z takich powrotów wychodzą ciekawe odkrycia. A że na urodziny dostałam odtwarzacz DVD (wielki comeback płyt!), postanowiłam odkurzyć parę tytułów. Na pierwszy ogień poszedł Baabul. Pamiętałam, że oglądało mi się go kiedyś dość opornie. Historia wydała mi się wtedy naciągana, zwłaszcza w drugiej połowie. Ale coś kazało mi sprawdzić, czy może tym razem spojrzę na niego inaczej. Czy coś we mnie się zmieniło? Czy film też zyskał z czasem?

Zabierałam się do tego seansu powtórkowego już od dobrych kilku lat. Bardzo chciałam sprawdzić, czy po tylu latach odbiorę Student of the Year w taki sam sposób, jak w 2013 roku. Ale jak to zwykle bywa — zawsze było „coś ważniejszego”. Aż do ostatniego tygodnia. Po prostu włączyłam Netfliksa i bez większego zastanowienia odpaliłam właśnie ten film. Jesteście ciekawi, czy jako 30-latka bardziej go doceniłam niż 12 lat temu? O tym za chwilę!