Odkąd tylko pojawiła się informacja, że Aryan Khan – syn Shah Rukh Khana – tworzy swój pierwszy serial dla Netflixa, wiedziałam, że muszę to zobaczyć. Od tamtej chwili odliczałam dni do premiery, przekonana, że The Ba***ds of Bollywood będzie złotą produkcją. I tak właśnie było – wreszcie mogłam usiąść przed ekranem i zanurzyć się w świecie, który jednocześnie znam i kocham. Chociaż w tym przypadku przedstawiony został w krzywym zwierciadle.

Włączyłam ten serial z czystej ciekawości. Wiedziałam, że Citadel: Honey Bunny to spin-off głównej serii Citadel, więc naturalnie chciałam sprawdzić, jak wypadnie ta indyjska odsłona uniwersum. Po przeczytaniu opisu zorientowałam się, że historia jest powiązana z rodzicami bohaterki znanej z Citadel. To jeszcze bardziej podkręciło moje zainteresowanie. Dodatkową motywacją była obsada – nie ukrywam, że dla Varuna Dhawana włączyłabym ten serial nawet bez całego szpiegowskiego anturażu.

Zdarza się, że z czystej ciekawości włączam coś, co wygląda na lekką rozrywkę na wieczór. Tak było z The Royals – serialem, który miał potencjał, by stać się interesującą opowieścią o zderzeniu tradycji z nowoczesnością. Ale im dalej w las, tym bardziej żałowałam, że w ogóle zaczęłam. W pewnym momencie przemknęła mi przez głowę myśl, że może ktoś tu próbował stworzyć indyjską odpowiedź na The Crown. Szybko jednak zderzyłam się z rzeczywistością – to było bliższe Nadaaniyan, tylko że mniej świadome i dużo bardziej irytujące. Tylko że tam przynajmniej wiedziałam, na co się piszę. Tu – kompletnie nie wiem, do kogo ten serial miał trafić. I czemu ktoś naprawdę dał…