Kiedy Dilwale Dulhania Le Jayenge trafiło do kin 20 października 1995 roku, nikt nie przypuszczał, że film stanie się nie tylko romantycznym fenomenem, ale wręcz punktem odniesienia dla całego Bollywood. Historia Raja i Simran, ich podróży przez Europę i walki o akceptację ojca, stała się współczesnym mitem — wzorem, do którego filmowcy wracają od dekad. W ciągu ostatnich trzydziestu lat powstało wiele filmów, które mniej lub bardziej świadomie odwoływały się do DDLJ — cytując jego sceny, przetwarzając motywy lub po prostu interpretując jego ducha na nowo. Oto zestawienie tytułów, w których echo kultowego klasyka słychać najgłośniej.

Na Saiyaarę zrobił się po premierze ogromny hype. W sieci pojawiały się filmiki pełne zachwytów, młodzi widzowie mówili, że to powrót starych dobrych romansów, że Bollywood znów ma nadzieję na wielkie historie o miłości. To mnie oczywiście nakręciło – pomyślałam, że może czeka mnie coś wyjątkowego, film, który przywróci mi wiarę w romantyczne kino Bollywood. Jednocześnie gdzieś z tyłu głowy miałam obawy: co, jeśli wszyscy się zachwycają, a do mnie ten czar wcale nie trafi? Kiedy film pojawił się wreszcie na Netflixie, usiadłam do seansu z Wiktorią z cajlandia.in. Oczekiwania były ogromne, a rzeczywistość… okazała się dużo bardziej skomplikowana.

Na Dhak Dhak trafiłam kiedyś, przeglądając Netflixa. Dopisałam do listy i tak sobie na niej siedział, aż do niedawna. Uwielbiam filmy drogi, bo zawsze kryją w sobie obietnicę przemiany – zarówno w dosłownym, jak i emocjonalnym sensie. Tutaj dodatkową zachętą była obsada: Ratna Pathak Shah, Dia Mirza, Fatima Sana Shaikh i Sanjana Sanghi – cztery kobiety, które ruszają w podróż motocyklami. Brzmiało to na tyle nietypowo, że trudno było mi przejść obok tego tytułu obojętnie. Miałam też nadzieję, że dostanę coś więcej niż tylko „kolejny film o girl power”. Liczyłam, że Dhak Dhak pokaże kobiece doświadczenia w świeży sposób, bez banałów i łatwych haseł. Czy film spełnił moje oczekiwania?

Nie planowałam obejrzeć filmu Animal w najbliższych latach. Ranbir Kapoor mnie kusił (bo go uwielbiam), ale kiedyś trafiłam na kilka bardzo negatywnych opinii i szybko się zniechęciłam. Do tego ta długość – prawie 3,5 godziny! – odstraszała mnie jeszcze bardziej. Serio, miałabym poświęcać tyle czasu tylko po to, żeby przekonać się, że film jest słaby? I pewnie dalej bym go odkładała, gdyby nie Wiktoria z cajlandia.in!. Razem postanowiłyśmy sprawdzić, czy Animal faktycznie jest aż tak zły, jak wszędzie pisano. No i cóż… chyba nigdy nie oglądałam tak złego filmu Bollywood…

Na Metro… In Dino czekałam od lat. Pamiętam, kiedy Anurag Basu po raz pierwszy wspominał o tym projekcie – wtedy jeszcze miał inny tytuł i przez długi czas nie było wiadomo, czy w ogóle powstanie. Dlatego moment, kiedy film oficjalnie został zapowiedziany, był dla mnie ogromnym wydarzeniem. Potem powoli pojawiała się muzyka Pritama i wpadłam po uszy… Słuchałam soundtracku na zapętleniu jeszcze długo przed premierą, chłonąc klimat filmu i nie znając nawet jeszcze jego fabuły. Nie ukrywam, że do seansu Metro… In Dino usiadłam z ogromnymi oczekiwaniami, ale i obawami, czy magię Life… In a Metro sprzed lat w ogóle da się powtórzyć.