Czasami sięgam po filmy, które nie obiecują rozrywki, lecz raczej chwilę zatrzymania. Tak właśnie było z Three of Us. Zachwyty nad rolą Shefali Shah i nominacje do nagród Filmfare sprawiły, że nie mogłam przejść obok niego obojętnie. Zresztą sam opis fabuły od razu mnie zaciekawił: historia o pamięci, wspomnieniach i powrocie do miejsc, które coś w nas budzą. To tematy, które zawsze działają na moją wyobraźnię. Nie spodziewałam się widowiska, ale raczej opowieści, która zmusi mnie do refleksji. Odkładałam seans na później, ale w końcu przyszła pora, żeby sprawdzić, czy faktycznie kryje się w nim coś wyjątkowego.

Kolejny seans powtórkowy za mną. Tym razem padło na Don 2. Włączyłam go z dwóch powodów: po pierwsze, miałam wrażenie, że nic nie pamiętam z pierwszego seansu sprzed kilkunastu lat. Po drugie – chciałam sprawdzić, czy może teraz druga część przyciągnie mnie do siebie bardziej niż kiedyś. Sprawdźmy więc to razem!

Niektóre filmy oglądam, z góry wiedząc, że raczej nie zaskoczą mnie fabułą, ale liczę, że podarują mi coś innego – ciepło, uśmiech, może odrobinę inspiracji. Tak właśnie było z Sitaare Zameen Par (2025). Nie biegłam na premierę (bo w moim mieście nie było seansu w kinie), nie odliczałam dni w kalendarzu, ale gdzieś w środku czułam, że prędzej czy później po ten tytuł sięgnę. Mam słabość do Aamira Khana, nawet jeśli ostatnie lata w jego filmografii to głównie remake’i zagranicznych produkcji. Tu od razu wiedziałam, że adaptuje hiszpańskich Champions z 2018 roku, a do tego odwołuje się do swojego słynnego Taare Zameen Par. Już sam tytuł to czytelny sygnał —…