Bollywood i Netflix to połączenie, które rzadko przynosi dobre efekty. Już dawno przestałam mieć większe oczekiwania wobec filmów produkowanych przez tę platformę, bo zazwyczaj kończy się to przeciętną fabułą, nijakimi postaciami i brakiem klimatu, który kocham w indyjskim kinie. Dhoom Dhaam nie było wyjątkiem. Włączyłam ten film, bo akurat byłam chora i potrzebowałam czegoś lekkiego z polskimi napisami. Liczyłam na prostą, ale przyjemną rozrywkę, zwłaszcza że zapowiedzi obiecywały miks akcji i komedii w stylu hollywoodzkiej Nocnej randki (2010). Niestety, dostałam flaki z olejem – film, który zaczyna się obiecująco, ale szybko tonie w schematach i przewidywalności.

Maharaj (2024) to film, który od samego początku przyciąga kontrowersyjnym tematem i odważnym przesłaniem. Netflix sięgnął po historię, która nie tylko wydarzyła się naprawdę, ale także porusza wciąż aktualne problemy – nadużycia władzy, manipulację wiernymi i siłę niezależnej prasy. Brzmi jak przepis na mocne kino? Sprawdźmy to!

Subskrybenci Netflixa z pewnością już dawno temu zauważyli wzmożoną działalność, jeśli chodzi o produkcje indyjskie tworzone właśnie na tę platformę. Osobiście bardzo się z tego powodu cieszę, jednak moja radość byłaby większa, gdyby wszystkie te filmy i seriale okazywały się faktycznie dobre. Niestety, na razie stosunek ten wygląda mniej więcej 50-50 i tak naprawdę oglądanie nowej produkcji to istna rosyjska ruletka. Za każdym razem nie mamy pewności, co tym razem nam się trafi. A jak wypadła nowa antologia nagrana w języku telugu – Pitta Kathalu? Trafiony strzał, czyli w tym przypadku dobra produkcja, czy brak naboju, który reprezentuje słabą produkcję? Zapraszam do rozwinięcia, w którym postaram się odpowiedzieć na te…