Baazigar (1993) – kiedy miłość staje się zemstą, a urok skrywa mrok

Nie będę oryginalna, pisząc, że seans Baazigar (pol. Ryzykant) chodził za mną od dłuższego czasu. Jeśli dobrze pamiętam, oglądałam go tylko raz w życiu — i to jeszcze w czasach, gdy filmy z Bollywood kupowało się z gazetą w kiosku. Na powtórkę zdecydowałam się nie dlatego, że zapomniałam, o czym ten film opowiada. Wręcz przeciwnie — fabułę pamiętałam doskonale. Po prostu chciałam sprawdzić, jak po latach odbiorę tę historię. Co we mnie wywoła. I, nie oszukujmy się, główny powód powrotu był jeden: Shah Rukh Khan.

Fabuła Baazigar

Seema i Priya nie wiedzą, że pokochały tego samego mężczyznę. Priya wierzy, że Ajay, z którym właśnie się zaręczyła jest jej bez reszty oddany. Tymczasem narzeczony pod innym imieniem już wcześniej rozkochał w sobie Seemę i gdy teraz ta ostatnia chce wyjawić ojcu tożsamość lubego, ginie z jego rąk. Zrozpaczona Priya postanawia na własną rękę wyjaśnić okoliczności jej tajemniczej śmierci. Naturalnie nikt nie podejrzewa Ajaya, który zdążył w międzyczasie stać się przyjacielem domu i przejąć kontrolę nad przedsiębiorstwem Madana. Cała rodzina jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie… [opis z płyty DVD]

Zachwyt, rozbawienie i… wow!

Nie spodziewałam się, że ten film wzbudzi we mnie aż tyle emocji. Momentami byłam rozbawiona, czasem zaskoczona, a bardzo często miałam w głowie myśl: „Wow, jaki to jest dobry film!” Historia rozwija się powoli, niemal niepozornie — a potem nagle przyspiesza tak bardzo, że łatwo coś przegapić, jeśli nie ogląda się uważnie. I choć pojawiło się kilka scen, które dziś mogłabym spokojnie skrócić albo wyrzucić (takie typowe humorystyczne wstawki z lat 90.), to nie zmienia faktu, że Baazigar wciąga od pierwszych minut. I trzyma aż do końca.

Zaskoczyło mnie też, jak dobrze poprowadzona jest cała historia. To nie jest typowy thriller z łopatologiczną intrygą. Tu wszystko ma swój czas, swoje tempo i konsekwencję. Widać rękę reżyserów — braci Abbas-Mustan — którzy potrafili balansować między intensywną fabułą, emocjami a bollywoodzką formą.

Shah Rukh Khan i jego mroczne oblicze

Rola, którą zagrał tutaj Shah Rukh Khan, to jedna z tych, które na długo zostają w głowie. Widać, że to jego początki, ale już wtedy potrafił wejść głęboko w postać i zagrać coś więcej niż tylko „chłopaka z sąsiedztwa”. W tej roli był niepokojący, magnetyczny i… absolutnie genialny. Zdecydowanie wolę SRK w takich wcieleniach — złożonych, pełnych napięcia, niejednoznacznych.

Kajol była solidna, ale nie aż tak wyrazista jak w swoich późniejszych rolach. Za to Shilpa Shetty naprawdę mnie poruszyła. Może dlatego, że jej postać miała w sobie coś tragicznego, coś, co zostaje z widzem na dłużej. I szczerze — bardziej śledziłam losy jej bohaterki niż tej granej przez Kajol.

Muzyka, której się nie zapomina

Zupełnie nie pamiętałam, że ten film ma aż tyle świetnych piosenek! Oczywiście tytułową i Yeh Kaali Kaali Ankhein znałam doskonale, ale inne utwory były dla mnie miłym zaskoczeniem. To ten rodzaj ścieżki dźwiękowej, która idealnie wpasowuje się w klimat lat 90., ale nie traci na jakości — nawet dziś.

Baazigar – film z charakterem

Baazigar to film, który działa na wielu poziomach — jako thriller, jako dramat, jako klasyczne Bollywood z emocjami, muzyką i gwiazdami. Ma momenty, które się zestarzały, jak większość filmów z tamtej epoki, ale nie przeszkadzają one w odbiorze całości. Wręcz przeciwnie — dodają mu pewnego uroku.

I choć dałam mu 7/10, bo te dłużyzny naprawdę można było skrócić, to wciąż uważam, że to produkcja, którą warto znać. Szczególnie jeśli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę ze starszym Bollywoodem — bo Baazigar to nie tylko dobry film. To też jeden z tych tytułów, które pokazują, jak intrygujące i odważne potrafiło być indyjskie kino już w pierwszej połowie lat 90.

Oglądaliście Baazigar? Jakie są Wasze odczucia co do tego filmu?