Fighter (2024) – patriotyzm w przestworzach

Indusi mają słabość do tworzenia filmów patriotycznych. Konflikt z Pakistanem, temat Kaszmiru czy bohaterskie misje wojskowe to motywy, które od lat przewijają się w produkcjach o tematyce militarnej. W przypadku Fightera Siddharth Anand postanowił pójść o krok dalej, przenosząc nas do świata indyjskich sił powietrznych – Air Force India – i pokazując patriotyzm z perspektywy pilotów myśliwców. Brzmi obiecująco, prawda? Jednak to, co zapowiadało się jako emocjonująca podróż w przestworza, niekoniecznie mnie porwała ze sobą.

Akcja, która traci impet

Fighter to opowieść o Shamsherze „Pattym” Pathanii (Hrithik Roshan), elitarnym pilocie, który wraz z Minal „Minni” Rathore (Deepika Padukone) wyrusza na misję, by chronić ojczyznę. Siddharth Anand, jak to ma w zwyczaju, miesza dynamiczne sekwencje akcji z luźniejszymi wątkami – jednak w tym przypadku te drugie wydają się potraktowane nieco „na odwal”. Cała narracja nieustannie traci tempo, a liczne przerywniki sprawiają, że film miejscami wydaje się zbyt rozwlekły.

Miałam poczucie, że czasami spokojniejsze sceny nie wnoszą wiele do fabuły – brakowało mi płynności między akcją a dialogami czy wątkami obyczajowymi. Historia chwilami była zbyt przewidywalna, a relacja głównych bohaterów nie miała w sobie nic, co mogłoby przyciągnąć uwagę. Chemia między Hrithikiem a Deepiką była wymuszona i sztuczna, co odbierało wiarygodność ich relacji.

Co ciekawe, Fighter jest często porównywany do hollywoodzkiego hitu Top Gun: Maverick. Niestety, nie miałam okazji obejrzeć tego filmu, więc nie mogę ocenić, na ile te dwa tytuły są do siebie podobne.

Druga połowa filmu ratuje sytuację

Mimo moich zastrzeżeń druga połowa Fightera zdecydowanie wypadła lepiej. Sceny w powietrzu były świetnie zrealizowane – walki myśliwców trzymały mnie w napięciu i w końcu poczułam ten dreszczyk emocji, na który liczyłam.

Siddharth Anand doskonale uchwycił dynamikę i skalę takich starć, co sprawiło, że te momenty oglądało mi się z prawdziwą przyjemnością. Jeśli coś warto zobaczyć w Fighterze, to właśnie te spektakularne sekwencje walk w przestworzach.

Solidne kreacje czy zawód?

Hrithik Roshan w roli Shamshera „Patty’ego” Pathanii pokazał się jako charyzmatyczny lider, który dobrze radzi sobie zarówno w intensywnych scenach akcji, jak i bardziej emocjonalnych momentach. Jego występ był solidny, choć nie wyróżniał się niczym szczególnym w porównaniu do jego wcześniejszych ról w kinie akcji. Deepika Padukone jako Minal „Minni” Rathore niestety rozczarowała mnie. Mimo swojej ekranowej obecności i doświadczenia, w tej roli nie miała szansy pokazać pełni swoich możliwości. Na uwagę zasługuje jednak Anil Kapoor, który jako dowódca wniósł do filmu odrobinę doświadczenia, nadając niektórym scenom większej głębi.

Przyjemne brzmienie, które zostaje w pamięci

Duet Vishal-Shehkar po raz kolejny udowodnił, że wie, jak stworzyć dobry soundtrack. Ścieżka dźwiękowa jest przyjemna dla ucha, a piosenki umilały seans, wprowadzając nieco lekkości. Choć raczej nie wrócę do filmu, to soundtrack z pewnością długo zagości na mojej playliście.

Podsumowanie

Fighter miał w moich oczach potencjał na wyjątkowy film akcji, ale ostatecznie pozostawił mnie z mieszanymi odczuciami. Choć Siddharth Anand dostarczył kilka naprawdę emocjonujących scen i świetny soundtrack, to fabuła była zbyt rozwlekła, a relacje między bohaterami kompletnie mnie nie przekonały. Film miał momenty, które zapadają w pamięć, zwłaszcza spektakularne sceny walk w powietrzu, ale całości zabrakło spójności i wyrazistości, by uczynić go czymś więcej niż przeciętną produkcją.

To film dla fanów kina akcji, którzy chcą zobaczyć spektakularne efekty wizualne i ciekawe sceny powietrznych walk. Jeśli jednak oczekuje się głębszej fabuły lub chemii między bohaterami, można się zawieść. Dla mnie to raczej jednorazowy seans – z wyjątkiem muzyki, która naprawdę zrobiła na mnie wrażenie.

Oglądaliście już Fightera? Co o nim myślicie?